Wszystkich nas dotyka obecna, nadzwyczajna sytuacja związana z koronawirusem. Świat, jaki dotychczas znały nasze dzieci i młodzież, został mocno zaburzony, zatem najpierw (zanim przejdą do wykonywania zadań przesłanych przez nauczycieli w formie online), zadbajmy o ich sferę emocjonalną. W tym czasie skupmy się na kontaktach, relacjach i emocjach, aby pomóc im zrozumieć co się dzieje.

To co jest równie istotne to ogólna atmosfera w domu i postawa rodziców/opiekunów prawnych. Poniżej kilka  sposobów/ważnych wskazówek na wzbudzenie motywacji do nauki:

    ZAUWAŻENIE PRACOWITOŚCI – nie tylko podkreślajmy zdolność, mądrość czy bystrość naszych dzieci, ale popularyzujmy także takie cechy jak pracowitość, wytrwałość oraz systematyczność, czyli umiejętność poradzenia sobie z sytuacją trudną w dłuższej perspektywie czasowej.
   ZDOBYWANIE INFORMACJI/BUDOWANIE WŁASNYCH POGLĄDÓW – zachęcajmy dzieci do czytania książek, odwiedzania wystaw online, oglądania ambitnych filmów.
    PLANOWANIE/STABILIZACJA – to, co pomaga dziecku zmobilizować się do pracy, to dobra organizacja czasu nauki. Najlepiej, aby rozpoczynało naukę o stałej porze, w miejscu, gdzie jest cicho i spokojnie, gdzie może się skoncentrować i nic go nie rozprasza, gdzie w tle nie jest włączony telewizor. Szczególnie trzeba zadbać o telefon, który potrafi niezwykle skutecznie odciągać od nauki. Ważne, aby o tej samej porze wszystkie dzieci w domu poświęcały czas na naukę odpowiednią do wieku.
   ROZMOWA . WSPIERANIE – uczeń może w jakimś momencie mieć wątpliwości i zadawać sobie pytanie: ,,Po co właściwie tego wszystkiego się uczę?”. Ważne, abyśmy pomogli dziecku dostrzec korzyści, jakie może odnieść z posiadanej wiedzy, zwłaszcza jak można powiązać ją z codzienną rzeczywistością i jak wykorzystać w praktyce. Warto też podkreślać, że wirtualna nauka jest tymczasowa, a nie stała.
    DOSTRZEGANIE PODEJMOWANYCH DZIAŁAŃ – omawiając jego pracę, najpierw podkreślmy dobre strony, wskazując, nad czym mogło by jeszcze popracować. Czasami powstrzymajmy się z oceną, zachęcajmy do samooceny: „Nie jesteś zadowolony z efektów swojej pracy? Czy jest coś, co chciałbyś poprawić?”.
    UNIKANIE STRESU – nie okazujmy ciągłego niezadowolenia, lecz szukajmy mocnych stron dziecka i udzielajmy mu wsparcia.
    POZYTYWNA POCHWAŁA – ZA OSIĄGNIĘCIA, A TAKŻE ZA WŁOŻONY WYSIŁEK ­– nie porównujmy dziecka do rodzeństwa, kolegów, lecz do poprzedniego jego poziomu umiejętności –uświadomimy mu w ten sposób postępy i zmotywujemy do dalszej pracy.
    NAZYWANIE UCZUĆ DZIECKA – nie zaprzeczajmy uczuciom dziecka mówiąc, że nic się nie stało, lecz nazwijmy jego uczucia: „Widzę, że jest Ci bardzo smutno z tego powodu…, że jesteś rozczarowany…, że zadanie to sprawia Ci trudność”. Zachęcajmy je do wymyślenia, jak można rozwiązać dany problem, zaproponujmy własne pomysły i wspólnie zdecydujmy, które pomysły wydają się możliwe do zrealizowania.
    COACHING  – zamiast presji, by dzieci rozpoczęły naukę, stosujmy pytania: „Ile czasu potrzebujesz, żeby to opanować?”, „Ile razy potrzebujesz to powtórzyć, żeby umieć?”, „Jaką ocenę chcesz dostać?”, „Co ci będzie potrzebne?”, „Czy mogę ci jakoś pomóc?”.

    ODCZUWANIE EMOCJI – pamiętaj, nie ma dobrych i złych emocji. Pokaż dziecku, że wolno mu odczuwać wszystkie emocje . Warto je wszystkie akceptować. 

 Lepiej mieć relację niż rację 🙂

Magdalena Jurszewicz – pedagog